Egoísmos
Tive o gozo de brincar
Enquanto era criança.
Depois, foi só trabalhar
Com o foco na esperança
De um dia ser alguém
Consciente do dever.
Já não encontro ninguém
Com pensamentos de ser
Exemplo que alimente
A vontade de ser recto!
O que vejo, são egoísmos
A ocupar muita gente.
Na verdade, (sou directo)
A gente só busca abismos...
SOL da Esteva
Etiquetas: Egoísmos, Poesia da Vida, Poesia de intervenção, Sonetos
6 Comentários:
Osservazioni personali, e di grande realtà, in questo avvincente, e valido brano, molto apprezzato.
Buon fine settimana
Tu poema refleja una mirada profunda y sincera sobre la evolución de los ideales y la lucha por encontrar un camino propio. La nostalgia de la infancia, el sentido del deber y la percepción del mundo actual se entrelazan en tus versos con una fuerza que invita a la reflexión. Gracias por compartir tu sentir a través de la poesía, siempre es valioso dar voz a nuestras inquietudes.
Un abrazo y un feliz fin de semana amigo.
Mari
Impressionante que o que vemos de egoísmo chega a assustar! Lindo teu poema e modo de vida!
abraços, chica
Olá, Caro Sol da Esteva
É preocupante como o ser humano olha apenas
para os seus interesses. Há gente boa, altruísta,
é verdade, que nos faz crer ainda na humanidade.
Gostei muito deste soneto que nos leva a reflectir
sobre a nossa passagem por este mundo.
Tenha um bom fim-de-semana, amigo.
Abraço
Olinda
Bom sábado de Paz, amigo Sol da Esteva!
Chegar à idade da sabedoia com os pensementos do poema seu é divino.
Há quem nunca alcance tal saber que nada somos ou somos todos iguais, simplesmente.
Ninguém é ekgor do que ninguém mesmo se achando... O egoísmo impera na sociedade.
Tenha uma nova semana abençoada!
Abraços fraternos
No mundo só há egoísmos isso é uma pena, há pessoas que só pensa em si mesmo, perfeito o poema Sol da Esteva bom sábado abraços.
Enviar um comentário
Subscrever Enviar feedback [Atom]
<< Página inicial